ANADİLİMİN SESİ

“Anadilini konuştuğu için şiddet gören ve bu nedenle konuşmayı unutanlara”

 -Ez tîya raaaa…

Tanrım bu ses beni öldürecek. Bu ses azalmak yerine gün geçtikçe artıyor. Beynime sanki bir okyanusun en asi ve arsız dalgası gibi çarpıyor. Kıyılarımı tarumar ediyor ve yosunlar bırakıyor ağzıma. Yosunlar sesimi boğuyor. Dilimin ucunda can veriyor sözcüklerim. Ağzım şimdi bir mezarlık…

-Mi de qisey bikeeee…

Ben bu sesi duymak istemiyorum. Uzun zaman oldu. Hem de çok uzun zaman oldu. Ben bu sesi çocukken beynimin en ücra hücrelerine hapsetmiştim. Orda yaşasın yeter demiştim. Çünkü böyle yaparsam kimse ona da bana da dokunamayacaktı. Nasıl oldu ve nasıl başardı bilmem şimdi güçleniyor bu ses. Ses büyüyor. Ve ben çok yorgunum. Sadece uyumak ve huzurlu bir sessizlikle sarmalanmak istiyorum. Ağzımdaki ölü sözcüklere sarılıp uyumak…

-Mi mekişeee…

Ses acıtır mı? Bu ses acıtıyor. Kanım çekiliyor. Yüreğim gizli bir elin avuçlarında sıkılıyor sanki. Ses ağlar mı? Bu ses ağlıyor. Hiç duymadığım kadar acı bir ağıtla sarıyor bütün ruhumu. Ben ağıtlarla büyüyen bir halkın kızıyım. Ama bu ağıt başka…

-Ez vengê ezbetê to ya. Ez ziwanê dayika to yaaaa… 

Hızla uzaklaşıyorum andan. Şimdi bir okulun karanlık koridorlarındayım. Yedi yaşındayım ve üşüyorum. Yasak bir dilde ağlayarak doğmuşum. Suçum çok ağır ve ben bedelini ödüyorum bu karanlık koridorlarda. Ses dudaklarıma dokunuyor. Sözcükler ılık ve sevgi dolu:

-To dî ez ti ya. Ma yew ê. Mi ra meterse.

Korkuyorum. Bu büyük ve karanlık koridorlarda hissettiğim tek şey korku. “Konuşma” diyorum. “Benimle konuşursan yok olursun. Suçum çok büyük. Suçum sensin. Bana yaklaşan her şey senin yüzünden yok oluyor. Sen de yok olursun.”

Susuyor ses. Susturuyorum onu ben. Ve her gece o sesin bir harfini beynimdeki hücrelere hapsediyorum. Susuyorum ben. Yok olmamak için susuyorum.

Şimdi ses büyüyor. Çoğalıyor ses…

-To ra qeder tu kesê mi çin o. Qisey bike.

Biliyorum. Hem de çok iyi biliyorum bu ses olmadan büyümek ağırdı. Bu ses olmadan yollar karanlıktı. Ben bu sesin kimsesiziyim. Ama boğazımda yosunlar büyüyor ve sesim ölüyor.

Sesimi yedi yaşımda bırakıyorum. Büyüyorum. Ses büyüyor…