Emelê Merdimî Hevalê Merdimî yo

Zemanê verî, padîşayêk beno. Welatê ey zaf gird û hera û dewleta ey zaf bi hêz bena. Padîşa rojêk beno nêweş. Ehlê seraya xo ano yew ca, înan rê nesîhet keno û wesîyetê xo vano.

Vano, gelî wezîran, xizmetkaran, qerwaşan, lajan, keynan û ehlê mi! Halê mi bivînî û xo rê îbret bigêrî. Bi na dewleta zûrekere û nemaye mexapeyî. Şari rê teda û zilm mekerî. Dadperwer bî. Wa Homa şima vîr de bo. Baş bî, rind bî, hewl bî. Rojêk şima zî koç kenî mirenî. Merg hena çîyo ke tavilî yeno. Badê mergî tena kerdenê başî fayde danî. Demêk ez zî sey şima bîya, ez weş bîya, xosero bîya. Mi rey-rey xo bi xo vatêne, êdî ez o neheqî û zordarî nêkerî. Gerek ez bibî merdimêko dadperwer û hewl. Qey gunanê xo yê verî, ez o tewbe bikî û Homayî ra bexşê xo biwazî. Bi nê hawayî ez o bibî merdimêko pak û bi qelbêko pak bê heqê evdan ez şî huzûrê Homayî. Belê, rey-rey ez hena fikiryêne. Ha eyro ha siba ez kena, la hayîya mi ci ra çin bî, mi hende dî ke gangêrê mi ameyo kêberî ver, temenîyê mi qedîyay. Ez nika perîşan û şerpeze wa, ez bêçare bîya, ez poşman a, la poşmanîye feyde nêdana. Qet nêbo şima sey mi mebîne, reyo raşt ra mevejyîne. Şîretê mi şima rê no yo. Wesîyetê mi zî, gama ke ez merda mi mekerêne gor, ez gorî ra tersena û ezabê gorî zaf o. Mi zaf neheqî û zilm şarî rê kerdo, ez mar û mûranê gorî ra tersena.

Ê ke hê dorê padîşayî de vanî, ma to se bikî? Ma to biberin kotî? Padîşa bi vengêko rincan vano, gava ez merda, melisanê seraye ra yewe vala bikerî, mi rê tabûtêka zixme virazî, mi bikerî mîyan, fekê aye wişk bigêrî wa awe zî te ra nêşiro û tabûte bi rêzilan melise de bialeqnî.

Padîşa badê nê vatan mireno. Ehlê seraye vatanê padîşayê xo yew bi yew anî ca. Verî dara gozêre ra yew tabûtêka saxleme virazenî, leşê padîşayî erzenî ci û serê tabûte wişk gênî. Nimajê ey kenî, odeyanê seraye ra yewe kenî vala û tabûte bi rêzilan ode de aleqnenî. Gama beno şan, her kes şino melisê xo û rakewno.

Nîmeyê şewe vengêko sosret yeno şinawitiş. Her kes melisa xo ra vejyeno teber, goş nanî ser ewnenî ke melisa tabûte ra veng yeno. Leza şinî zere, tabûte kenî a, ya reb çi bivînî; marêko sîya, sereyê padîşayî kerdo xo fek û qurtneno. Ca de marî kişenî û tabûtî sey verî aleqnenî.

Beno şewa dîyine, hewna o vengo ecêb yeno şinawitiş. Hema bivazdayiş şinî tabûtî akenî  ke çi bivînî; hewna mareko sîya, termê padîşahî heta paşte qurtno. Ca de marî kişenî û tabûtî sey verî aleqnenî.

Şewa hîrêne hewna ey vengê sosretî şinawenî. Gama ke tabûte akenî vînenî ke ey marê sîyayî leşê padîşayî pirra cawita kerda sîya, bîya sey tenî. Êdî fam kenî ke xelasîye çinî ya.

Weqta beno siba, na mesela zanayanê welatî ra persenî. Zanayan ra yew vano, o maro sîya ke şima dî, o emelê padîşayî yo. Termê padîşayî kotî bo, o mar yeno ey vîneno. Leşê însanan û gunayê însanan tena herra sîya remetnena.

Vatanê zanayî dima ehlê qesre gorêk kenenî, termê padîşayî erzenî ci û kerran û herrî çekenî ser. Êdî o vengo sosret nêno şinawitiş.