"Înkarcîyo Kafir!"

Çend rojî verê cû vereşanêk ez şiya park, mi bineyke spor kerd. Mi dî yew ha veng dano vano “Xoce, xoce!...” Ez fetelîyaya mi ewnîyaya. Eke camêrdêk ke mi rê xerîb nîno, ho destê xwu têşaneno. Va “Hela were, hela were. Xoce hela were.”

Hîrê merdimî bî, verisnîya dare de bankî ser o roniştbî. Mi bala xwu baş da înan, ez di kesan qet nêşinasnena. O ke fekê xwu kerdo beş û veng dano, mi rê xerîb nêame la mi nêvet kam o. Ez zana ke cayêk de munasebetê ma biyo, mi tedir suhbet kerdo la mi nêvet.

Semedo ke hişê mi tim nuşteyan ser o yo, zafê reyan ez nameyê merdiman kena xwu vîr ra yan zî nîno mi vîr ke ma kamca yewbînî dîyo. E hende asan nîyo! Nuştişê mi ra teber, esas wexto ke ez nuşteyê yewna kesî redakte kena, eynî seke mi nuşto, ez hende bi helalî û xorînî kewena cîhanê ê nuşteyî, tede xerq bena şina. Ma vajin, şiîr, hîkaye yan roman, ferq nêkeno. Ez her dosya yan nuşte dades rey tekrar wanena. Seba ke hişê mi enê çîyan ser o tim meşgul o, coka pratîk de zafê reyan ez bena korfam.

Ez bi gamanê hurdîyan û bineyke zî bi teredud hetê înan wa şiya. Mi selam da. Her hîrine zî selamê mi girewt. Camêrdê ke veng dabi mi, destê mi girewt. Ma persê yewbînan kerd.

Her diyê bînî, emrê înan dahewtay serrî estbi la eno merdim şeştî, belkî bineyna cêr bi. Seba ke mi nameyê ci kerdbi xwu vîr ra yan zî mi qet nêzanayêne coka mi nêzana ez senî xîtab zî bikerî. Mi bi vengêko mehcûb cewab da persanê ci. Camêrdî va “Ti zanê, ez teqawut biya ha.” Mi va “Xeyrin bo.” Va “Ti hema zî qezete vejenê?” Mi va “Parîn a ma vindarnayo.” Va “To baş kerdo.”

Ê ke behsê qezeteyî kerd, hema ame mi vîr. Camêrd postexane de şixulîyayêne. Wexto ke mi Newepel, Şewçila û kitabî şirawitêne cayan, uca munasebetê ma virazîyabi. La mi vîr nîno ke mi nameyê ci persabi. Feqet ey tim mi ra vatêne “xoce”. Ez vana qey serrêk yan di serrî filan mi o postaxane de dî, dima her hal tayîna ci vejîya yewna ca. La nika seke hevalê min o zaf nizdî bo hende bi samîmîyet mi dir suhbet keno, her çî perseno.

Ez ha payanî ra, ê her hîrê têkîşte de bankî ser o ronişte yê. Ez nêwazena vinderî, eşofmanî mi ra daye yê, ez xwu rê park de meşîyena. Coka ez wazena xwu rê şiyerî ke areqê mi hema nêbiyo serdin.

Camêrdî va “Ti zanê ma kewtê yew munaqeşe, mîyan ra nêvejyenê, ancax ti hel bikerê.” Mi nêwaşt ez bêhurmetî bikerî, mi va “Xeyr bo înşalah…”

Camêrdî va “Nika çar kitabê semawî estê, ne?” Mi ne va e, ne zî va nê. Mi milê xwu hetêk ser kerd çewt, ez tenya goşdarî kena. Va “Biewnî! Zebûr, Tewrat, Încîl û Quran.” Ancî mi vengê xwu nêkerd. Va “De ti vaje, enê kitabî bi dore kamî rê ameyê?” Mi va “Ez vajî.”

Her hîrê zî wina ziq vindertî ewnîyayî zereyê fekê mi ra. Mi va “Ewilî Tewrat, Mûsayî rê…” Mi dî êyê tewr extîyarî lepa xwu akerde, va “Bissse!” Nêverda ez dewam bikerî. Ez mecbûr vinderta. Va “Naaa! Tiştê tu nizanî, mebêj!” Mi va “Şima persa, ez çi ke zana, ê vana.” Va “Na na na! Ewa nine!” Û dewam kerd va “Pêşî Zebûr hatiye. Paşê Tewrat, paşê Încîl, hîna Quran. Xwu şaş meke!...” Tedir zî gişta xwu mi rê têşana, eynî seke mi tehdîd bikero.

Mi ewnîya hêrs beno, coka mi bineyke vengê xwu kerd nerm, mi va “Apo, Zebûr çewres kitabanê Tewratî ra kitabê 19 û 20. yo. Esasê xwu de kilam ê. Ci ra vanê ‘mezmûrî’, Dawid pêxemberî lîr cenayo û enê deyirî vatê…”

Nêverda ez dewam bikerî. Vêşêr hêrs bi, va “Naaa naaa naaa, ewa nine!” Mi va “Çawa ye?” Va “Verî Zebûr ameyo, dima Tewrat, dima Încîl, ey dima zî Quran.” Ez peşmirîyaya, mi va “Apo, ê ke Tewratî ra bawer kenê, înan ra vanê cihûd yan zî mûsewî. Ê ke Încîlî ra bawer kenê ra zî vanê xirîstîyan yan zî mesîhî. Ê ke Quranî ra bawer kenê zî misliman ê. Gelo ê ke Zebûrî ra bawer kenê çi yê?” Va “Ez wî nizanim. Ew îşê min nine!”

Mi bineyna vengê xwu kerd nerm û ancî bi peşmirîyayiş va “Madem ke Zebûr zî kitabê semawî yo, gereka o zî bibîyêne yew dîn?” Va “Na na na. Tu nizanî. Tu tiştek nizanî.” Mi va “Apo hêrs mebe. Ez nêzanî, eybêk tede çin o. Labelê Mûsa pêxember qasê hewt seyî serrî Dawid pêxemberî ra pîlêr o. Dawid babîyê Silêmanî yo, Silêman pêxembero ke vanê teyran dir qisey kerdo. Senî Zebûr Tewratî ra ver ameyo?”

Kalik bi barûd mend. Va “Tu înkarcî yî. Tu kafir î!” Kef kewt fek. Dindanê xwu yê taximî bi serê ziwanî fekê xwu ra vetî teber û ancî apey berdî. Wey bawo, eno çi bi? Ez halo rehet de nişka ra dekewta mîyanê bela. Ez xwu rê se bikerî? Lahewle we laquwete!...

Mi nêzana ez xwu rê bihuyî, ez bibermî, ez hêrs bibî. Ez vajî se nika? Mi va “Temam. Sey to yo.” Va “Tabî sey min o. Mi hewtay û hîrê serrî emir kerdo.” Mi va “Wendişê to esto? To eno malumat ça de wend?” Va “Mi nêwendo. Ez hema qij biya, melayê ma vatêne. O wext ra nat mi vîr de mendo.”

Zaf hêrs bibi, dewam kerd va “Eno neslo neweyo ke elîfbêya Ladînî wendo, pêro înkarcî yê, kafir ê.” Va “Şima pêro kafir ê, şima ladîn ê!...” Dindanê xwu qirçnayî, va “De wa nika ez genc biyêne. Mi şima pêro eştêne verê şûran, milê şima pernayêne.”

Ez tersaya, mi va hêrsan ra qelbê ey vindero, bibo cirm bikewo mi mil. Mi va “Bi destûrê şima bo, ez şiyerî, bimanê weşîye de.” Êyê postacî va “Xoce meşo. Yewna persê mi esta…” Hem manaya besî de hem manaya bi xatirê şima de mi kefê destê xwu ci rê akerd, mi va “Bi xatirê we.” Û ez înan ra kewta dûrî. Postacî mi dima ancî qîra va “Xoce ti çira hende lez remayî?” Mi qet nêewnîya xwu dima.

Wextêk mi yew vateyê qirixanê Diyarbekirî şinawitbi, o ame mi vîr. Vatêne “Iyîsî bizî bûlmez, kutîsî bizden wazgêçmez!” Ez ge-ge xwu rê fikirîyena, gelo ma mîyanê yew komelê senînî de ciwîyenê? Ya Rebî ti ma aqil ra nêkerê. Amîn!