Luye û Kerge

Rojêk luye verê yew dewe de gêrena. Ewnîyena yew kerge ha banê wayîrê xo ra zaf kewta dûrî. Luye kerge tepîşena. Zerrîya luye şina hakan. Kerge ra vana:

- Eke ti mi rê hebê hak bikerî, ez to nêwena.

Kerge vana:

- Temam, ez to rê hak kena, feqet yew şertê mi esto.

Luye vana:

- Şertê xo vaje.

Kerge xo rê yew ca vînena ke tede hakan bikero. Cayê xo da kewena, ewnîyena ke luye ha ewnîyena aye ra. Kerge vana:

- Waka luye, şertê mi, ti gerek nêewnîyê mi ra. Eke ti biewnîyê mi ra, ez nêeşkena hak bikerî. Ti gerek çimanê xo bicenê pêra, destanê xo bidê ser, goşanê xo bigêrê, fekê xo akerde biverdî.

Luye xo bi xo vana “Temam, ez yew hak biwerî, wa tehmê fekê mi weş bo, ser de zî ez kerge wena.”

Luye çimanê xo cenena pêra, fekê xo akena, goşanê xo qefilnena û pawena.

Kerge vana:

- Waka luye, hetanî ke ez nêvajî çimanê xo ake, ti çimanê xo anêkê.

Kerge ewnîyena ke luye pêro vateyê aye ardî ca. Hêdîka cayê xo ra wurzena, hetê banê wayîrê xo ser şina.

Luye pawena ke kerge hak bikero, venga aye bido. Ewnîyena ke kerge ra veng-vaj çin o. Hêdî-hêdî çimanê xo akena ke çi akero! Kerge hema-hema resaya verê banê wayîrê xo.

Kerge wina xelsîyena, luye destveng agêrena.