Seydê Ap Husî

Kewtibi serê ziwanê Ap Husê Keyê Hesan, hema çîyêko qijkek zî bibîyêne, hertim vatê, “Ha ehe!” Ge-ge zî vatê “To xo rê dî!”

Ap Hus rojêk şino Licê. Mehkemaya ey esta. Zimistan o. Qamêk vewre ha erd de. Hetanî ke çim vîneno, welat seraser sipî bîyo. Deşt û berrî, zozan û gelî bîyê pirrî vewre.

Ap Husê min û to, vereşanêk Licê ra agêreno. Gama ke çemê Benê ra vîyareno, ewnêno ke leweyê awe de, binê yew kema dirikêre de, zereyê yew qefî de zerencî ha lîs bîyê.

De zimistanan welat de vincewêk sitare nêmaneno. Ge-ge zerencê rebenî xo ro mîyanê dewe qelibnenê. Kewnê mîyanê kergan, siloyî niqur kenê. Rarey zî yenê kewnê zereyê banan.

Nê zerencanê ma yê rebenan zî xo rê binê kema dirikêre de qulêk stare dîyo, tede setirîyayê. La Ap Hus qet rehme nêkeno, sey heşî destê xo dergê zereyê qefî keno û yew bi yew zerencan gêno kaş keno teber.

Ap Hus seba ke şîyo Licê, tersê cendirmeyan ra kard-mardî xo reyra nêgirewta. Tewre-mewre zî ey de çino. Zerencan gane-gane gêno. Bi destêk gêno keno desto bîn. Destê ey beno pirr. La zerencî zaf ê. Her di baskanê yew zerence ano pê û gaze dano piro, keno fekê xo. Bi desto bîn zî çend zerencanê bînan gêno. Ê bînan qef de verdano û dano piro ver bi dewe şino.

Ap Hus gama ke reseno mîyanê dewe êdî serdan ra qefilîyeno. Destê ey, lewê ey hende qerisîyenê ke, çîyê hîs nêkeno. Çend gamî manenê ke bireso keyeyê xo, şansê ey ra, çira linga ey nêşemitîyêna! Qine ser, zirm û gineno erd ro. Yanî destê xo dano xo ver ke werzo, zerencê ke destê ey de yê, felitîyenê û perrenê şinê. Senî ke zerencî perrenê, Ap Hus vano:

- Ha ehe, to xo rê dî!

“Ha ehe”yê ey de, zerenca ke baskê aye kerdê mîyanê didananê xo, a zî felitîyêna, vana pirr û perrena şina.

Fekê Ap Husî xo rê akerde maneno.