Nêweşîya Leblebîyan

NÊWEŞÎYA LEBLEBÎYAN

ekê mi, birayê mi, roşnîya çimê mi. Dê goş bide mi. Bineyke goşdarîya mi bike. Willay billey bi no qayde ti îfleh nêbenî, ha! Sakîn be. Na mîratmenda parçeyêkê qederê to ya, roja ke ti ameyî dinya, a zî to reyde bî. Ganî ti qebul bikî. La ti xo nêdanî ver. Ney! Ti îfleh nêbenî.

Wazenî ez to rê sere ra qisey bika. Ez newe ra bîyara vîrê to. To dî ti hema vîst û çar serre yî. Serre hezar û new sey û heştay û heşt a. A serra ke parçeyê welatê to yê cêrî de asmên ra jehr vara. Herinda tovî de erdanê welatê to de bi sehezaran cesedî amey karitiş. Bi sehezaran merdimê welatê to ca û warê xo ra derbeder bîy. Welatan ra vila bîy. Vernîya înan ameye resaye bi Dîyarbekir. Ti a serre newe cîya bîyê. To xo rê ban viraşto, ti deyndar î. Ti pêhesînî ke tayê welatîyê to ha şaristanê Eskîşehîrî de karê înşaatî de gureyenî.

Ti danî piro şinî. Ti termînal de yenî war. Bala to şina heykelan ser. Verê berê dikanan de, zereyê dikanan de, tewir bi tewir heykelê sipî yê sey vewre. Kerreyê luleyî, sipî û nermek. Destê westayan de ruh dekewto înan, bîyê kênayî. Ney! Kênay nîyê, îlahe yê. Waştîyê homayanê efsaneyan. Efsaneyê yunanîyan. Por kilmek, xelekin. Rî gilover, lewî goştin. Zince sey neha hewanayî, rast. Memikî gilover, dekerdey. Hende rindek ê, hende zinde yê ke merdim bê hemdê xo beno aşiqê nê kerreyan. Mîyane bari. Şalêka şefafe cor de eşta milê xo yê çepî ser, memikê çepî binê şale de mendo la memikê rastî wina azad teber ra xo nawneno. Linga xo ya raste bineyke aver daya, hêtê rastî mîyane ra cêr sey qeleme ha teber a. Şala şefafe mîyanê lingan ra acêr herikîyaya hetanî bi war. Ti heyran manenî. Esas ti westayîya heykeltiraşî rê heyran manenî. Ti destê xo kenî derg, hema ke serê engişta to sawîyeno rîyê kêneke ra. Nişka ra ti vengê dikandarî de ceniqênî. Camêrd vano:

- To zaf begem kerde? Herînayîşê aye rê cesaret lazim o!

- Çi? Cesaret?!

- Belê, cesaret lazim o. Şarê rojhelatî hema nêameyo o sewîye ke heykelêko winasî keyeyê xo de rono.

Ti û camêrd şima ewnênî zereyê çimanê yewbînî ra. Ti şaş bîyê. Niqika to ginena piro. Ti awa fekê xo qurtnenî. Ti çend çîyan têreyde xorînîya çimanê dikandarî de vînenî. Ti erbabîya camêrdî de şaş manenî; beşn û bala to ra, ser û sînçeyê to ra ey zanabi ke ti şarê rojhelatî yê. Ti hol zanî ke çekuya rojhelatî tîya de yena çi mana. Ê diyîne, camêrdî rast vatêne. Merdimo ke welatê to de heykelêko winasî bibero keyeyê xo de rono, esto? Ti şênî heykelêko winasî biberî keyeyê xo de ronî?! Şima bi awirê çiman yewbînî de qisey kenî. Ti brûyanê çimanê xo nanê pêser û akenê, sereyê xo şenikek leqnenî, bê ke ti fekê xo akerî, lewanê xo ancenê pêser, camêrdî ra xatir wazenî. Camêrd bi çimanê xo to de beşerîyeno û manîdar ewnêno to ra. Ti çend gamî erzenî la şubhe dekeweno zerrîya to, ti xo rê vanî, gelo tinazê xo bi şarê to keno? Reyayê rîyê to ancîyenê pêser. Ti fetelênî, sey qertalêk awir danê camêrdî, seke ti vajî, eke ti tinazê xo bi şarê mi kenî, ez şêna heykelanê to û didananê to pîya bişikna! Camêrd to fehm keno, wina sakîn, bi şefqet ewnêno to ra. Şubheyê to vila beno. Ti bineyke mehcûb benî, fetelênî danî piro rayîrê xo ra şinî.

Şantîyeya ke welatîyê to tede gureyenî ha Şahîn Tepesî de. Çend sîteyê girdî uca estê. Her sîte de des-pancês apartmanî berz bîyê. Qismêkê apartmanan temam bîyê, keyeyî kewtê ci. Qismêk hema înşaat ê.

Welatîyê to di ekîb e; ekîbo yew sîwax keno yew zî karê karoyî û fayansan keno. Pêro pîya dorê hîris merdiman ê. Ti zafine nêşinasnenî la heme şarê welatê to yê. Ti çi rey nê merdiman reyde nêxebitîyayî. Şan de, a şewa ewilîne, ti rayîr ra amey, ti rincan î, ti leze kewenî mîyanê nivîna xo. Ti hema tam ranêkewtê, vengê tayê merdiman yeno to, yewbînan ra vanê, “No leblebîyo nazik kotî ra eşkeno înşaat de bigureyo!” Roja bîne şima heme têde werzenê, dest û rîyê xo şuwenî, arayîya xo kenî. Arayîya şima nan, çay û zeytûn ê. Her kes kincanê xo yê xebate dano xo ra. A roje kincê to hema pank ê, xerc pira nêgêrayo. Sey seydwananê ke vewre de şinê seyd, ti panceyanê pantolanê xo winî kenê binê puncan ra, puncanê xo acor ancenî. Qayîşê mîyaneyê xo mehkem şidênenî, şewqeya xo danê sereyê xo. Koçike û texteyê xo yê sîwaxî gênî û verê xo danî cayê xebate.

Her westa şino verê yew dêsî. Westayê bînî, êyê ke şan de bi to yarîyê xo kerdo, dest bi deyîran kenê. Seke xo rê yew hargûşo leyrek qefelnayo, wina xo qure kenê, sey dîkan xo nepexnenê. O serê sibayî, xo ser ra camêrd nêvînenê. Her kes xo dano verê yew dêsêkê pankî. Cayêkê xirabinî de, dêsêkê çewtvirê pînekerdeyî nawnenê ra to, seke ferman bidê, vanê, “Ti şo ê dêsî sîwax bike!” Ti veng xo ra nêvejenî. Ti şinî verê dêso ke înan nawito bi to û ti dest bi kar kenî.

Ti leze tey vejenî ke metodê şuxulê to û yê înan yewbînî ra cîya yo. Ti çi gureyî bikî, tim ti wazenî yew teknîko newe biceribnî. Ti qîmê xo bi çîyo hadre, çîyo ke her kes pê zano û şêno biko nêanî. Çîyo amade ra ti keyf nêgênî, çîyo ke ti bi xo kefş bikî, ti bi xo qezenc bikî ra ti zewq gênî. Ê bi koçikan xerc çelpnenê dêsî ra, ti bi texte. Ti xo çewt kenî, erd ra bi koçike xerc kaşkenî serê texteyê xo. Ti werzenî pay. Destê to yê çepî dimê texteyî bin de tepîşto, to bi destê rastî zî dimê koçike de girewto. Ti tûjikê zinca koçike hetê vernî ra aznenî binê texteyî. Her di destê to pîya bi aheng xercê serê texteyî dusnenî dêsî. Wexto ke ti texte weşnananî, merdim vano qey ti do texte bidî dêsî ro, la wina nêbeno. Ti texte hewa ra yew derbe de semetnenî, xerc texteyî ra aqityeno şino rîyê dêsî ra sey pelê bastêxî vila beno, koçike û texte destê to de manenê. Her derba texteyî kena bi çar derbanê koçike. Westayê bînî hetanî ke nîmeyê dêsê xo nêkerdo sîya, ti temamê dêsê xo xerc de edelnenî. Ti mastar gênî, xerco zêde dêsî ra ternenî. Cayê ke nêameyo mastar û kêmî mendo, pele û qulikê ke mîyanê sîwaxê to de mendê, seke mîrçike baskanê xo hewa ra bipirpirno, çepilê to yê dergî winî bi suret pêsero xerc danê rîyê dêsî ro. Ti bi a qama xo ya barîya derga elsatîkine û canê xo yê şenikî seke nêşuxulîyê la ti dans bikî, ti hende rehet xebitênî. Ti reya peyêne dêsî mastar kenî, xerco zêde ternenî. Sîwaxê to tam şakule de, tam teswîyeyê terazî de yo. Ti bi serê zinca koçike her di kuncanê dêsî weşik birnenî. Xerco ke verê dêsî de mastarî ver ra rijyayo, ti nata danî. Sîwaxê rîyê dêsî sey sînîye beriqêno, şewle dano. Kam biewnîyo sîwaxê to ra, keyf gêno. Ti bala xo danî ke westayê bînî zî wazenê sey metodê to bi texte xerc bidusnê dêsî ra la kenê-nêkenê heq ra nênê. Nîmeyê xercî texte wa maneno, nîme rijêno erd, pereno kincan û sere û çimê înan. Xo şaş kenê, ûsulê xo yê verênî zî kenê xo vîrî ra. Dest û lingê înan ginenê têmîyan ro. A hinge de taşeronê şima seba teftîşî yeno. Selam dano şima hemîne. Ewnêno ke to dêsê xo temam kerdo la westayanê bînan hema nîme zî nêkerdo. Ti tey vejenî ke taşeron wayîrê tecrubeyî yo. Çiqrê ke ginayê peyê milê taşeronî ro nênê hûmaritiş, her didanê ey serrêk ameyo. Camêrd şêla merdimî ra westayê xo şinasneno. Ewnêno to ra, çimê ey xorîn de yê. Zereyê çimanê xo ra to de huyeno. Westayê bînî vînenê ke ti leblebîyê fekê înan nîyê. Ti wina xo ra bawerbîyaye qutuya xo vejenî, cixara xo pêşenî, tafînenî, dû veradanî xo ser. Ti emeleyî ra vanî, “Xerc bide verê dêsêna.” Û ti sey vergî kewnê canê dêsan ser. Êdî vengê deyîran înşaat ra birîyeno.

Gama ke şima şan de paydos kenê, her kes xo rê cayêk de adir wekeno. Teneke de awe germ kenê. Sereyê xo kenê çewt, por û rîyê xo şuwenê. Ti xo rê yew kenar de ronişenî, bêveng temaşe kenî. Bala to şina herdîşe û porê înan ser. Tayê estê ke belkî hîrê aşmî yo cilêt nêdayo rîyê xo ro, herdîşa xo nêtaşta. Por û herdîşa înan kewtê têmîyan. Badê ke heme xo şuwenê, ti werzenî, yew teneke de xo rê awe germ kenî. Ti şinî yew odaya venge de, puncan û kincanê xo yê binî yew tula ser o ronanî, ser o ronişenî, leşa xo heme şuwenî. Ti bi xewlî canê xo ziwa kenî, kincanê xo yê pankan danî xo ra. Gama ke ti agêrenî yenî, ti vînenî ke milet ha şamî weno. Şamî şorba ya, nan kenê pede û wenî. Hetanî ke ti kincanê xo yê şuteyan aliqnenî û ti agêrenî ke şamîya xo biwerî, ti ewnênî ke kes çin o. Şîyê kotî, ser a şîyê, ti nêzanî, ti zaf meraq zî nêkenî. Ti zî şamîya xo hêdî-hêdî wenî. Dima, ti yew cixara pêşenî, şimenî. Ti çanteyê xo ra, mîyanê kitaban ra yew kitab vejenî. Nameyê kitabî Estetîkê Şîîre yo. Ti xo nivîna xo ser o derg kenî. Ti senî ke xo derg kenî, hema newe ti xo de vejenî ke ti betelîyayî. Hetanî ke hewn zor dano to, ti kitab wanenî. Axir ti kitab binê balişnaya xo de ronanî û hewn ra şinî. Ti nêvînenî ke milet key ameyo û kewto mîyanê nivîna xo. Wexto ke amey qelebalix kerdo-nêkerdo, derheqê leblebîyan de çîyê qisey kerdo yan ney, ti nêzanî. Ti xorîn hewn ra şîyê.

Kar û halê şima her roje wina yo. Pancês rojê to temam bîyê ke ti ha uca xebitênî. A roje mîyanê karî de tayê embazî to ra vanê, “Ma her şewe şinê temaşeyê veyveyî kenî. Ti zî şewêk ma reyde bê.” Ti pêhesînî ke şarê ê doran seba ke domananê xo yê lajînan sunnet biko, veyve ronanê. Her şewe meydanê sîteyan de yew veyve esto. Ti pêhesînî ke qismêkê şarê ê doran çerkes ê.

Yew hîkaya ke to zemanêk wenda ra ti zanî, merdimo ke zanayîşê tarîxî ra bêpahr bo, korfehm o. To tarîxê bab û kalanê xo, tarîxê miletê xo, tarîxê miletanê bînan meraq kerdo, coka ti derheqê çerkesan de zî bineyke çî zanî. Ti zanî ke, ê şarê nê welatan nîyê. Tam se serrî verî ke ti ameyî dinya, înan orusan ver hetê Qafqasya ra bar kerdo û bi qeflan amey. Zafê înan amey mîyanê erdê Osmanî de ca dayo xo. Dewleta Osmanî, dima zî Tirkîya, verara xo maciranê muslumanan rê akerda, arminî, yunanî, orumî, pontusî, asûrî, kurdî vera-vera cayê înan ra kerdê ra, qir kerdê û çerkesanê muslumanan rê, maciranê hetê Balqanan rê ca viraşto. Tayê arminî, yunanî, orumî û pontusê ke malê dinya ra hes kenê, wextê dewleta Osmanî de seba ke tay bac bidê, dînê xo vurnayo, mesîhîyî ca verdaya bîyê mehemedî, dima terkê milîyetê xo kerdo, heme bîyê tirk. Nika zî heme zerrî ra pabesteyê dewlete yê. La ti zanî ke asurî, kurdê êzidî û elewî qir bîyê, ca û warê xo ra bar kerdo la dînê xo, edetê bab û kalanê xo terk nêkerdo.

Ti şan de xo şuwenî, herdîşa xo taşenî, bi meqesê xo yê qijkekî muyanê zimbêlanê xo yê sîyayan bineyke ser ra qesnenî, porê xo rindek şane kenî. Seba ke utîyê pantolanê to nêxerepîyo, to binê doşegê xo de qat kerdê. Ti vejenê kenê xo pay. Gomlekê xo yê sipî ser de xo ra danî. Ti qundereyanê xo yê hamnanî yê modelê kolejî de kenê xo pay. Biney parfum rijnenî xo ser û ti şinî teber. Ti ewnênî ke milet heme ha verê înşaatî de pabeyê to yo. Ti xo rê şaş manenî. Ti bineyke teredud kenî. Ti ewnênî herdîşa înan ra, halê înan ra. Zerrîya to nê halî qebul nêkena. Ti vanî, “Gelê embazan, şima bi nê halî şinê veyve? Porê xo biqesnêne, herdîşa xo bitaşêne. Kincanê xo yê pankan xo ra bidêne. Şima zanî. Ma heme kurd ê, ma şarê Diyarbekirî yê. Ma tîya kurdan û Diyarbekirî temsîl kenê.” La seke ti bi ziwanê japonkî qisey bikî, kes çîyê fehm nêkeno.

Şima pîya şinê cayê veyveyî. Veyve meydanê yew sîte de yo. Dor û ver heme apartman ê. Çarmedorê meydanî de masa û sendelîyey ronîyay. Verê dêsê apartmanêk de ekîbê sazbendan ca dayo xo. Saz cenenê. Da-des camêrdan her yewî di koçikê darînî kerdê yew destê xo, di koçikî zî kerdê desto bîn, ha meydan de kaykenî. Şiqe-şiq kewta koçikan ser. Ti şinî kîşta xwendîyêk de ronişenî. Embazê to zî to ra nat, qismêkê înan sendelîyan ser o ronişenî, qismêk zî payanî ra, peyê înan de vindenê. Ti tam sînorê embazanê xo û şarê veyveyî de yî. Camêrdî epey kaykenê. Çi hereket kenê wa bikî, hertim koçikê darînî mîyanê destanê înan de misêwa ginenê pêro: Şiq, şiq, şiq, şiq…

Dima saz vindeno. Sazbendî çend qurtî eraq şimenê. Tebeqe ra çend leblebîyan kenê fekê xo. Reyna dest pêkenê, cenenê. Na rey kênayî vejênê meydan. Subhanellah! Homayî nê mexluqî xusûsî xuliqnayê. Eynî sey ê heykelanê ke kerreyê luleyî ra virazîyabîy. Ê heykelê ke to dikan de dîbîy. Şalê şefafî ro xo piştê. Tena ferqêk bala to anceno ke destê heykelan de koçikê darînî çin bîy. Nika heme bîyê rastikênî, gane bîyê û vejîyay meydan, ha kaykenê, sey marî lef danê xo, reqesênê. Kênayê çerkesan, bêbavî kênayîye de zaf rindek ê, la kam gama ke zewijîyay, jehr tede bo, xerepênê. Sey vila wisarî ke qeşa bido piro. Kênayê ma wina nîyê. Êyê ma eke zewijîyay, hema newe sey vile abenê. Ti çiqas înan ra hes bikî hende weşik benê. Mêrde çiqas cinîya xo ra hes biko, cinî hende bena rindeke.

Ti cinîyanê kurdan û çerkesan muqayese kenî. Ti hertim wina kenî, kar û halê to no yo. Ti xo û merdimanê bînan muqayese kenî. Ti miletê xo û miletanê bînan danê têver. Ti kewtê mîyanê xeyalan. Vengê koçikan wina rîtmîk goşanê to ra şino war, reseno mîyanê zerrîya to. Zerîya to rîtmîk ginena piro: Şiq, şiq, şiq, şiq…

Nişka ra embazê to yenê vîrê to. Ti fetelênî ewnênî. Ti vanî qey nê merdimî dewranêkê zaf kehnê rewênî ra, zemanê ke merdimî şikeftan de ciwîyayne ra vejîyay û amey tîya. Ti leze fetelênî ewnênî miletê bînî ra, ti ewnênî îlaheyan ra; waştîyanê homayanê efsaneyan. Nika ha meydan de reqesênî. Ti ewnênî xwendîyanê ke dorê meydanî de binê roşnîya lambayan de ronişte yê. Ti reyna ewnênî embazanê xo ra. Ti vînenî ke embazê to bi por û herdîşa xo ya têmîyankewtîye, çimê xo ziq kerdê, fekê înan akerde, ha temaşeyê reqsê îlaheyan kenê. Ti ceniqênî, canê to recefêno. Sereyê to beno giran. Ti qolê xo yê çepî danê masa ser, bi kefê destê xo çareyê xo de gênî. Çimê to ewnênê serê masa ra, ti nê her di manzarayan têreyde fikirênî.

Gama ke tebeqêk leblebî û şûşeyêk kola serê masaya to de ronîyenê, ti ro xo arqilyenî. Ti sereyê xo berz kenî ewnênî, êyê ke leblebîyan û kola vila kenê, hetanî verê to yenê û agêrenê. Uca ra wet, hetê embazanê to ra nêşinê. Ti zî tede, serê masayanê heme xwendîyan de şûşeyê kola û tebeqê leblebîyan estê la verê embazanê to de çîyêk çin o. Kesî embazê to merdiman ra nêhesibnayê, çîyê îkramê înan nêkerdo. Ti ewnênî reqsê îlaheyan ra, la ti kesî nêvînenî. Seke ti kewtê binê bîrêkê xorînî, vengê sazî to ra dûr şino. Hewa honik o la ti hîs kenî ke sereyê to areq dayo, porê to hîy bîyo. Ti her di qolanê xo danê serê masa, her di alişkanê xo kenê mîyanê kefê destanê xo û ti xorîn de şinî.

Çiqas wext vîyareno, ti nêzanî. Ti vînenî ke embazanê to ra yew binê qolê to ra destê xo derg keno. Tebeqe ra tayê leblebîyan gêno, keno fekê xo. Cawitişî reyde to ra vano, “Heme para to kewnê?” Seke ti lal bîyê, veng to ra nêvejîno. Ti fetelênî ewnênî zereyê çimanê embazê xo ra. Ti hîs kenî ke çimê to sûr bîyê. La zereyê çimanê embazê to de îfadeyêka kovîye, bêmana û vêşane asena. Yewna embazo ke ha kîşta ey de, xo ey ser de derg keno, tebeqa leblebîyan verê to ra gêno beno. Çar-panc destî têde şinê mîyanê tebeqe, leblebî hewa ra darîyenê we. Tebeqa venge hewna apey cayê aye de, serê masaya to de ronîyena. Fekê to akerde menano, çimê to biloq benê. Mezgê to vindeno, ti nêşênî çîyekî bifikirîyî. Ti ewnênî şûşeyê kola ra. Şûşe ha pirr, cayê xo de yo. Ti ewnênî meydanê veyveyî ra. Ti vînenî ke camêrdêko emrê ey dorê çewres serran, bineyke vêreyê ey esto, ver bi hetê ekîbê sazbendan şino. Ekîbê sazbendan ca de vindeno, vengê sazî qirp û birîyeno. Heme îlaheyî cayê xo de cemedîyenê, benê sey heykelê kerreyênan ê ke to verê dikanî de dîbîy. Camêrd mîyanê meydanî ra bi gamanê şidênayan rast ver bi şima yeno. Gama ke mîyanê heykelan ra vîyareno, hewna ruh dekeweno înan, her yewe hetêk ser şina. Ti hîs kenî ke do çîyêko xirab biqewimîyo. Qelbê to leze-leze dano piro. Canê to lerzeno. Mêrik wexto ke yeno reseno vernîya embazanê to, ti vînenî ke çend xortê bînî zî ha peyê ey de. Miletê veyveyî heme ewnêno şima ra, qismêkê camêrdan weriştê ver bi şima yenê. Mêrik vano:

- Veyveyê ma terk bikêne! Domanê ma şima ra tersenê...

Kesî ra tu vengêk nêvejêno. Embazê to, zafê înan tirkî nêzanê. Êyê ke çend çekuyan zanê zî, tirkîya înan zaf xirabe ya. Nêşênî xo pê îfade bikê. Embazê to fehm kenê ke mêrik înan ra çi vano. Êyê ke payanî ra yê, fetelênê, hêdî-hêdî leqenê. Êyê ke ronişte yê, werzenê û heme têreyde bi gamanê nermekan, seke nêwazê terkê veyveyî bikerî, wina bêzerrî ver bi înşaatî wa şinê. La ti cayê xo de mendî. Seke yewî to sendelîya wa mîx kerdo. Badê ke embazê to qasê da-des gaman dûrî kewenê, hema newe ruh dekeweno to. Ti werzenê payanî, bê ke ti çîyê vajî, ti verê xo danê embazanê xo û ti şinî. Tam gama ke ti verê mêrikê wayîrê veyveyî ra vîyarenî, camêrd dest erzeno polê to. Ti fetelênî ewnênî zereyê çimanê camêrdî ra. Şima bi çiman qisey kenê. Dima, camêrd bi vengêko nermek û sakîn vano:

- Tu vateyê ma to rê çin o. Dê hela biewnîye xo ra û biewnîye înan ra!

Vatişê camêrdî de ti fetelênî ewnênî embazanê xo ra. Vengê şima şîyo embazanê to. Heme cayê xo de bîyê heykel û ewnênê şima ra, temaşe kenê. Ti vengê camêrdî de ro xo arqilîyenî, hewna fetelênî ewnênî zereyê çimanê camêrdî ra. Camêrd vano:

- Lutfen! Ez rica kena. Kerem ke, ronişe. Ti mêmanê ma yî. Tu vateyê ma to rê çin o.

Ti ewnênî ke camêrd zerrî ra vano, ti îfadeyê çimanê ey ra aciz nêbenî. Bineyke hişê to yeno sereyê to. Zimanê to abeno. Ti vanî:

- Nê embazê min ê. Welatîyê min ê. Ez terkê înan nêkena.

Camêrd ewnêno to ra. Ti zereyê çimanê ey de nefret ney la mehcubîyet vînenî. Camêrd destê xo dergê to keno. Destê to gêno, destê xo yê bînî zî nano destê to ser. Vano:

- Ez to fehm kena.

Ti fekê xo anêkenî, danî piro şinî resenê embazanê xo. Şima heme têreyde şinê înşaat. Pîzeyê to maseno. Ti hîrê rojî nivîne de manenî. Loqê werdî qirika to ra nêşino war. Hewna vengê deyîran înşaat ra vila beno. Taşeronê şima çend rey wazena to bibero nêweşxane. Ti nêwazenî, ti vanî, ez paydos kena, şina keye. Taşeron vano, “Eke ti paydos bikî, ez karî heme dana vindarnayîş!” Guneyê to bi hemîne yeno. Ti roja çarine werzenî, dest bi kar kenî.

* * *

Vîst û yew serrî ser de şîy. Hîrê rojî verê cû, ti şî veyveyê nê welatîyanê xo. Ez zana, ti xovero nêşî. Înan venga to dabi. To taket-naket kerd la ti nêşîyêne, eyb bîyêne. Ti weriştî şî. Ê merdimanê ke nêşênayne çekuyêk tirkî qisey bikê, to bi çimanê xo dî ke bi cinî û domananê xo, heme ha bi tirkî qisey kenê. To kamî reyde bi nê ziwanî qisey kerd, hemîne tirkî cewabê to da, tirkîyêka şikita, çewtvir. Çekuyê tirkî sey leblebîyanê şoranê huşkan fekê înan ra nat û wet peray; sey guleyê mawîzeran sîneyê to de şîy war.

Dîyarbekir 24.07.2009