Hubr

HUBR

Roşan Lezgîn

Boya hubrê qeleme 

Vernîya şinge-şinga şimşêrê goninî xo resnena heme welatan...

Û Homayî bi xo zî rêça hubrê qeleme de xo nawit bi ma.

Homayîya xo bi ma evdan da qebûlkerdiş;

(Ellezî ‘elleme bîl qelemî…)

Şahî, sultanî, qiralî

Amey û şîy

Hezaran tîranî...

Qesran û qonaxan ra çi mend?

Kerrey helîyayî; bîy welî

Tenya rêça hubrê qeleme baqî mend û mend. 

Ax her kes rengê xo de rind o, her kes vengê xo de…

Çi wexto ke wisar destanê xo yê keskan ro mi keno derg

Senî a game ez lewanê ey ra şinawena poşmanîya teyrê Pepûgî:

-Kamî kişt?

-Mi kişt!..

(Şîyayey tepîya nêagêrenê!...)

Û a kardîya ke ez misêwa fekê aye hesan kena

Ax destanê şima kamî ra damaranê mi birrnena?

Na gonîya girênaya

Na gonî damaranê mi ra herikêna mîyanê zerrîya şima kamî?

Ax na gonîya ke boya hubrî ci ra yena…

(Çime: Roşan Lezgîn, Dêsan de Sûretê Ma Nimite, Weşanxaneyê Vateyî, Îstanbul, 2005, r. 8-9)